Skip to content
ترجمه های آیه (فارسی – انگلیسی)
تفسیر های آیه
اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَكِيلٌ «62»
خداوند آفريدگار هر چيزى است و اوست كه بر هر چيز نگهبان (و حافظ و ناظر) است.
لَهُ مَقالِيدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ «63»
كليدهاى آسمانها و زمين براى اوست و كسانى كه به آيات الهى كفر ورزيدند آنان همان زيان كارانند.
جلد 8 – صفحه 196
نکته ها
مشركان، خالق بودن خدا را قبول داشتند، چنانكه در آيه 38 همين سوره خوانديم كه اگر از آنان سؤال كنى آفريدگار آسمانها و زمين كيست؟ خواهند گفت: خدا. ولى نظارت و حفاظت را به بت‌ها نيز نسبت مى‌دادند.
پیام ها
1- موحّد واقعى كسى است كه به تمام ابعاد توحيد معتقد باشد:
توحيد در خالقيّت. «خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ»
توحيد در ربوبيّت. «عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَكِيلٌ»
توحيد در عبادت. آيه‌ى بعد: أَ فَغَيْرَ اللَّهِ تَأْمُرُونِّي أَعْبُدُ …
2- همه‌ى هستى، در آفرينش و بقا، محتاج او هستند. «خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَكِيلٌ»
3- خداوند آفريدگار هستى است و باز هم مى‌تواند خلق كند. خالِقُ … لَهُ مَقالِيدُ
4- كفر منكران، به خدا ضررى نمى‌زند، زيرا او مالك آسمانها و زمين است. وَ الَّذِينَ كَفَرُوا … أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ
لَهُ مَقالِيدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (63)
و نيز به جهت اظهار قدرت تامه خود فرمايد:
لَهُ مَقالِيدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ: مر ذات الهى راست كليدهاى خزائن آسمان و زمين.
بيان:
اين كنايه است از قدرت حق سبحانه بر حفظ آسمان و زمين و مزيد دلالت بر اختصاص آن به او، چه دخالت در خزائن متصور نيست مگر كسى را كه مفاتيح آن به دست او باشد؛ پس خلاصه معنى آنكه: او مالك جميع امور علويات و سفليات است و غير او را تصرف بالذات در آن ممكن نيست.
2- ابن عباس گفته: مفاتيح آسمان و زمين، رحمت و ارزاق است «2».
3- خزاين آسمان باران، و خزاين زمين گياه، و كليد اين خزاين تصرف او است، هرگاه خواهد باران فرستد و هر چه خواهد از نباتات بروياند.
«1» التوحيد، للصدوق، باب 59: نفى الجبر و التفويض ص 362 روايت 8؛ و در همين زمينه به كتاب بحار الانوار ج 5 ص 68 تا 84 مراجعه كنيد.
«2» مجمع البيان، ج 4 ص 507.
جلد 11 – صفحه 265
4- در منهج- حارث همدانى روايت نموده كه از حضرت امير المؤمنين پرسيدم:
مراد مقاليد آسمان و زمين چيست؟ فرمود: (سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الا اللّه و اللّه اكبر و لا حول و لا قوة الا باللّه العلى العظيم هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن له الملك و له الحمد يحيى و يميت و هو حى لا يموت بيده الخير و هو على كل شي‌ء قدير).
بعد فرمود هر كه اين كلمات را گويد حق تعالى او را شش خصلت كرامت فرمايد: 1- او را از شر ابليس نگاهدارد. 2- قنطارى به او مزد دهد كه از كوه احد گرانتر باشد. 3- او را به درجه ابرار رساند. 4- حور العين زوج او گرداند.
5- دوازده هزار ملك را فرمايد تا اين كلمات را از او شنيده بر ورقى منشور ثبت تا روز قيامت گواهى دهند. 6- ثواب تلاوت تورات و انجيل و زبور و قرآن به او مرحمت فرمايد و چنان باشد كه حج و عمره كرده باشد، و اگر در آن حال بميرد جزو شهداء باشد «1» «بشرط تقوى و عمل صالح و الا به صرف قرائت اين ثواب عظيم را ندارد».
وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ: و آنانكه كافر شوند به آيات خدا و شواهد قدرت، و تكبر ورزند از تمجيد و ثناى او، أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ: آن گروه ايشانند زيانكاران، زيرا ايمان كه سرمايه سعادت جاودانى است به سوء اختيار به كفر تبديل كردند لا جرم وبال و نكال لازم آنها و به خسران ابدى گرفتار شدند.
وَ يُنَجِّي اللَّهُ الَّذِينَ اتَّقَوْا بِمَفازَتِهِمْ لا يَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (61) اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَكِيلٌ (62) لَهُ مَقالِيدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (63) قُلْ أَ فَغَيْرَ اللَّهِ تَأْمُرُونِّي أَعْبُدُ أَيُّهَا الْجاهِلُونَ (64) وَ لَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَ إِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ (65)
بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ وَ كُنْ مِنَ الشَّاكِرِينَ (66)
ترجمه
و نجات ميدهد خدا آنانرا كه پرهيزكار شدند بسبب رستگاريشان نميرسد بايشان بدى و نه ايشان اندوهناك مى‌شوند
خدا آفريننده همه چيز است
جلد 4 صفحه 508
و او بر همه چيز نگهبان و كارگزار است
براى او است كليدهاى آسمانها و زمين و آنها كه كافر شدند بآيتهاى خدا آن گروه آنها زيانكارانند
بگو آيا پس غير خدا را امر ميكنيد بمن كه بپرستم اى نادانان
و هر آينه بتحقيق وحى شد بتو و بآنانكه بودند پيش از تو كه اگر مشرك شوى هر آينه باطل خواهد شد عملت و هر آينه خواهى بود البته از زيانكاران
بلكه خدا را پس بپرست و بوده باش از شكرگزاران.
تفسير
خداوند سبحان بعد از تهديد كفار نويد داده است اهل ايمان و تقوى را بنجات از آتش جهنم براى فلاح و رستگارى ايشان در دنيا بأعمال صالحه و اجتناب از معاصى كبيره و اصرار بر صغيره و آنكه نميرسد به آنان بهيچ وجه شدّت و مكروهى و نه آنها محزون مى‌شوند در روزى كه غير آنها محزون خواهند شد و خداوند خالق تمام موجودات و نگهبان و نگهدار و متصرّف و مدبّر امور آنها است و هر كس را بمقام لايق خود خواهد رسانيد در دست او است كليدهاى خزانه‌هاى آسمانها و زمين و هر كس را بقدر قابليّت او عطا مى- فرمايد از نعمت و روزى و رحمت و كفار زيانكارانند كه نعيم بهشت را از دست داده و عذاب جهنّم را خريدارى نموده‌اند و در جوامع نقل نموده كه اهل شرك به پيغمبر صلى اللّه عليه و اله گفتند تو بعضى از خدايان ما را قبول كن ما بخداى تو ايمان مى- آوريم لذا خداوند فرموده بآنها بگو مرا امر بعبادت غير خداى يگانه ميكنيد اى نادانان و بتحقيق وحى شد بتو و ساير انبياء قبل هر يك در زمان خودش كه اگر در عبادت خداى يگانه غير او را شريك كنى عملت باطل ميگردد و قبول نخواهد شد و البته چنين كسى از زيانكاران ميباشد پس عبادت كن خدا را بدون دخالت غير و بوده باش از شكرگزاران نعم حق بر خود و خانواده‌ات و معلوم است كه خطاب به پيغمبر اكرم شده براى تأديب و تعليم امّت والا ساحت مقدّس نبوى اجلّ از احتياج باين تكاليف است چنانچه در روايت قمى ره از امام صادق عليه السّلام بيان شده و از امام باقر عليه السّلام نقل شده كه مراد آنستكه اگر با ولايت على عليه السّلام امر بولايت احدى نمائى بعد از خودت عملت باطل ميشود و از زيانكاران خواهى بود و در كافى از امام صادق عليه السّلام اينمعنى تأييد شده و آنكه مراد از بل اللّه فاعبد و كن من الشّاكرين اطاعت
جلد 4 صفحه 509
خدا و شكر بر آنستكه خداوند برادر و پسر عمّش را معاضد و كمك براى او قرار داد و الحمد للّه على ما انعمنا به من ولايته.
لَهُ مَقالِيدُ السَّماواتِ وَ الأَرض‌ِ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللّه‌ِ أُولئِكَ هُمُ الخاسِرُون‌َ (63)
از براي
جلد 15 – صفحه 338
او است كليدهاي آسمانها و زمين و كساني که كافر شدند به آيات الهيه اينها خود آنها خاسر و زيانكاران هستند.
لَهُ مَقالِيدُ جمع مقلاد است و نظر به اينكه كليد هر بابي و خزينه‌اي و صندوقي دو خصوصيت دارد هم ميبندد و هم باز ميكند باعتبار اينكه ميبندد مقاليدش گويند و باعتبار اينكه باز ميكند مفاتيح گويند پس مقلاد و مفتاح يك معني دارد بدو اعتبار و مراد رزق و رحمت و بلاء و نقمة است و تعبير بخزائن ميكنند که ميفرمايد وَ لِلّه‌ِ خَزائِن‌ُ السَّماواتِ وَ الأَرض‌ِ منافقون آيه 7.
السَّماواتِ وَ الأَرض‌ِ آنچه از آسمان نازل ميشود و آنچه از زمين بيرون ميآيد تمام در تحت قدرت او است بروي هر که بخواهد ميبندد و بروي هر که بخواهد باز ميكند.
وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللّه‌ِ که تمام اينها را مستند باسباب ظاهريه ميدانند چه نعم و ارزاق و توسعه و چه بليات و تضييقات و مصائب و مستند بخدا نميدانند لذا تمام كوشش آنها در جلب منافع و دفع مضار در تهيه اسباب آنها است و ابدا توجه بخدا ندارند.
أُولئِكَ هُمُ الخاسِرُون‌َ زيرا تأثير كليه اينکه اسباب تحت مشيت او است چه بسا اشخاصي که تمام اسباب براي آنها فراهم است در كمال ضيق و شدت هستند و بسا اشخاصي که دستشان از همه اسباب كوتاه است و در كمال توسعه و راحتي هستند بقول مثنوي:
از قضا سركنجبين صفرا فزود
]
(آیه 63)- این آیه با ذکر توحید مالکیت خداوند بحث توحیدی آیه قبل را تکمیل کرده، می‌گوید: «کلیدهای آسمانها و زمین از آن اوست» (لَهُ مَقالِیدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ).
این تعبیر معمولا کنایه از مالکیت و یا سلطه بر چیزی است، چنانکه می‌گوئیم: کلید این کار به دست فلانی است.
قرآن بعد از این جمله چنین نتیجه گیری می‌کند: «و کسانی که به آیات خداوند کافر شدند زیانکارانند» (وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِ اللَّهِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ).
چرا که منبع اصلی و سر چشمه واقعی همه خیرات و برکات را رها کرده و در بیراهه‌ها سرگردان شده‌اند، از کسی که تمام کلیدهای آسمانها و زمین به دست اوست روی بر تافته و به سراغ موجودات ناتوانی رفته‌اند که مطلقا کاری از آنها ساخته نیست.
نکته های آیه
۱ – کلید و سررشته تمامى امور جهان، در اختیار خدا است. (له مقالید السموت و الأرض) «مقالید» در آیه شریفه یا مترادف «مفاتیح» (کلیدها) و یا به معناى «خزائن» (گنجینه ها) است (لسان العرب ). در هر صورت این تعبیر کنایه از سلطه بر جهان و در اختیار داشتن آن است.
۲ – جهان هستى، جلوه اى از قدرت و توحید ربوبى خداوند است. (له مقالید السموت و الأرض)
۳ – جهان، داراى آسمان هاى متعدد (السموت)
۴ – کافران و منکران آیات الهى، مردمى زیانکار و خسارت دیده اند. (و الذین کفروا بأیت اللّه أُولئک هم الخسرون)
۵ – کفر و انکار آیات الهى، بى تردید به زیان انسان ها است. (و الذین کفروا بأیت اللّه أُولئک هم الخسرون) «خسارت» – ضد ربح (سود) – به معناى ضرر و زیان است و آمدن ضمیر فصل (هم)، دلالت بر حصر و تأکید مى کند.
تفسیر روایی اهل بیت درباره آیه
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- لَهُ مَقالِیدُ السَّمَوَاتِ وَ الْأَرْضِ یَعْنِی مَفَاتِیحَ السَّمَوَاتِ وَ الْأَرْضِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ یعنی کلیدهای آسمان ها و زمین [در دست خداست].
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۲
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- مِقْلِیدٌ وَ مِقْلَادٌ یُرِیدُ مَفَاتِیحَ السَّمَوَاتِ وَ الْأَرْضِ بِالرِّزْقِ وَ الرَّحْمَهًِْ.
ابن‌عبّاس ( منظور از مقلید و مقلاد، کلیدهای روزی و رحمتِ آسمانها و زمین است.
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۳، ص۲۸۲
معرفی بیشتر سوره زمر
جمع زمره است به معنى دسته، جماعت، فوج [1]
مفهوم کلی سوره
خداباورى ؛
دادگاه عدل الهى در رستاخيز؛
تأثير نيرومند قرآن بر قلب انسان ؛
اسامی سوره
علت نام‌گذاری
«سوره زمر»؛ سبب نام‌گذارى اين سوره به «زمر» (فوج و گروه) تكرار اين واژه در آيات هفتادویک و هفتادوسه است .
«سوره غرف»؛ از آن رو «غُرَف» (اتاق و كاخ) ناميده شده كه اين واژه در آيۀ بیستم اين سوره تكرار شده است.[4]
تعداد آیات
سوره زمر هفتادوپنج آیه دارد.[5]
تعداد کلمات
سوره زمر هزاروصدوهفتاد ودو کلمه دارد.[6] (لازم به ذکر است اقوال در تعداد کلمات سوره های قرآن مختلف است)
تعداد حروف
سوره زمر چهارهزارونهصدوهشت حرف دارد.[7] (لازم به ذکر است اقوال در تعداد حروف سوره های قرآن مختلف است)
اهداف و آموزه ها
هدف هاى اساسى سوره زمر عبارت اند از:
1. دعوت به توحيد؛
2. يادآورى رستاخيز و خصوصيات آن.[8]
محتوا و موضوعات
سوره زمر از چند بخش مهم تشكيل يافته است:
چيزى كه بيش از همه در سراسر اين سوره منعكس است مسالۀ دعوت به توحيد خالص مى باشد، توصيه در تمام ابعاد و شاخه هايش، توحيد خالقيت، توحيد ربوبيت، و توحيد عبادت، مخصوصا روى مسالۀ اخلاص در عبادت و بندگى خدا بارها در آيات مختلف اين سوره تكيه شده است، و تعبيراتش در اين زمينه آن چنان مؤثر است كه قلب انسان را به سوى اخلاص مى كشاند و جذب مى كند؛
مسالۀ مهم ديگرى كه در مقاطع مختلف اين سوره و تقريبا از آغاز تا انجام آن مورد توجه است مساله معاد و دادگاه بزرگ عدالت خدا است، مساله ثواب و جزا، غرفه هاى بهشتى، و سايبانهاى آتشين دوزخى، مساله ترس و وحشت روز قيامت، و آشكار شدن نتايج اعمال، و ظاهر شدن خود آنها در آن صحنه بزرگ مساله سياه شدن صورت دروغگويان و كسانى كه بر خدا افترا بستند، رانده شدن كافران به سوى جهنم، ملامت و سرزنش فرشتگان عذاب نسبت به آنها، و دعوت بهشتيان به سوى بهشت و تبريك و تهنيت فرشتگان رحمت به آنها! اين مسائل كه بر محور معاد دور مى زند آن چنان با مسائل توحيدى آميخته است كه گويى تار و پود يك پارچه را تشكيل مى دهد؛
بخش ديگرى از اين سوره كه تنها قسمت كوتاهى از آن را اشغال مى كند اهميت قرآن مجيد است، ولى اين بخش كوتاه ترسيم جالبى از قرآن و تاثير نيرومند آن در قلوب و جانها در بر دارد؛
بخش ديگرى كه آن هم نسبتا كوتاه است بيان سرنوشت اقوام پيشين و مجازات دردناك الهى نسبت به تكذيب كنندگان آيات حق مى باشد؛
و بالآخره بخشى از اين سوره نيز پيرامون مسالۀ توبه و باز بودن درهاى بازگشت به سوى خداست، و مؤثرترين آيات توبه و رحمت در اين بخش بيان شده كه شايد در قرآن آيه اى نويدبخش تر از آن در اين زمينه نباشد.[9]
فضائل، خواص و ثواب قرائت
ابى‌بن‌كعب از پيامبر خدا صلی‌الله‌عليه‌وآله نقل كرده كه فرمود: «هر كه سوره زمر را بحواند خداوند اميد او را قطع نكرده و ثواب ترسندگان را كه از خداوند مى ترسند به او مى بخشد».
هارون‌بن‌خارجه از امام صادق عليه‌السلام نقل كرده كه فرمود: «هر كه سوره زمر را بخواند خدا شرافت دنيا و آخرت را به او مى بخشد و او را بدون مال و فاميل عزيز مى گرداند تا هر كه او را ببيند شكوهش به وى نموده شده، و جسدش بر آتش حرام گردد و براى او هزار شهر در بهشت ساخته شود كه در هر شهرى هزار كاخ بوده و در هر كاخى صد حوريه مى باشد و علاوه براى او دو چشمه جارى و دو چشمه جوشان و دو بوستان خرم و حوريان پرده‌نشين در خيمه ها مى باشد.[10]
محل نزول
همه آيات سوره زمر طبق گفته «مجاهد و قتاده و حسن» مكى مى باشد. و برخى گفته اند: سه آيه اين سوره در مدينه نازل شده كه درباره «وحشى» قاتل «حمزه» و از اول آيه (قُلْ يا عِبادِيَ) تا آخر آيه سوم مى باشد .[11]
زمان نزول
سوره زمر در دوران اخير زندگى مسلمانان در مكه، يعنى پس از معراج و قبل از هجرت فرود آمده است.[12]
فضای نزول
مشركان از آن حضرت خواسته اند از دعوت خود دست بردارد و متعرض خدايان آنها نشود و او را از غضب خدايان خود ترسانده اند و نيز او را به عبادت آنها خوانده اند، اين جريان سبب نزول سوره زمر با آن لحن موكد گرديده است.
علاوه بر اين سوره مباركۀ زمر مسئله توحيد و يگانگى خدا و نفوذ قدرت او را در اراده كائنات در حدّ اعلى از راه عقل و وحى آسمانى بيان مى كند و از آنها نتيجه مى گيرد كه خلقت و تدبير كائنات در دست خداست، عبادت و اطاعت خاص اوست و نيز مسئله معاد را مطرح كرده و در آخر مى فرمايد: متّقيان گروه گروه به بهشت و كفّار فوج فوج رهسپار آتش خواهند شد.
راه زندگى آن نيست كه انسان در دفع مضرات و جلب منافع به مجسمه ها و مخلوق روى آورد و زندگى خويش را با رسومات از خود ساخته به آخر رساند و گرنه خلقت او عاطل و باطل خواهد بود، خدا از خلقت او غرضى دارد، رسيدن به آن هدف و غرض، در اطاعت و زندگى از نظر خداست.[13]
ترتیب در مصحف
سوره زمر در چينش كنونى قرآن سى‌ونهمين سوره به شمار می آید.[14]
ترتیب بر اساس نزول
سوره زمر پنجاه‌ونهمين سوره در ترتيب نزول است و بعد از سوره سبأ نازل شده است.[15] (لازم به ذکر است اقوال در ترتیب نزول سوره های قرآن مختلف است)
ارتباط با سوره قبلی
خداوند متعال سوره ص را با ذکر قرآن و اهمیت آن به پایان رسانیده است و سوره زمر را هم با مطالبی در مورد قرآن آغاز می کند.
ویژگی
سوره زمر از سور مثانی می باشد مثانی سوره هایی هستند که بعد از سور مئین قرار گرفته اند و زیر صد آیه دارند مانند اینکه سور مئین مبادی باشند و توالی آن مثانی آن فرض شده اند.[16]
سوره های مثانی عبارتند از: احزاب و حجّ و قصص و نمل و نور و انفال و مریم و عنکبوت و روم و یس و فرقان و حجر و رعد و سبأ و فاطر و إبراهیم و ص و محمد و لقمان و زمر.[17]
روايتى است كه از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده كه فرمود: خداوند هفت سوره طوال را به جاى تورات و سوره هاى مئين را به جاى انجيل و سوره هاى مثانى را به جاى زبور به من داد، و پروردگارم مرا با دادن سوره هاى مفصّل فزونى بخشيد.[18]
آیۀ مشهور باز بودن راه توبه برای همگان « قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِم …» (آیه پنجاه و سوم) در این سوره است.
[9]تفسير نمونه، ج 19، ص 360-359
[10]ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 21، ص 138
[12]تفسير قرآن مهر، ج 18، ص 23
[13]تفسير احسن‌الحديث، ج 9، ص 259-258
[14]تفسير قرآن مهر، ج 18، ص 23
[15]التمهيد في علوم القرآن، ج 1، ص 136
[16]زاد المسير فى علم التفسير، ج 4، ص 141
